Κερένιες κούκλες.

Μια κατάλευκη επιδερμίδα αυτές οι γυναικείες μορφές σαν αλαβάστρινες επιδερμίδες. Αυτή η ομορφιά είναι απόκοσμη, ίσως να την έχω δει σε έγχρωμα αγάλματα μέσα σε ναούς της καθολικής εκκλησίας. Δεν θυμάμαι καλά. Εμένα αυτές οι γυναίκες μου θυμίζουν και κερένιες κούκλες. Λίγο σαν ζωντανές νεκρές καθώς πάλι -επαναλαμβάνομαι- δεν μπορώ να ξεφύγω απ’ την φυσιολογία της μήτρας μου να γεννάει και να προβάλλει παντού μελαγχολίες.  Τόσο λεία τα στρώματα δέρματος στα πρόσωπα λες κι έχουν κατακτήσει τούτες οι περιπτώσεις απ’ το είδος μας μια αρχαγγελική υπόσταση. Μερικοί άνθρωποι σαν να μην κοιτάνε ποτέ κάτι εξωτερικό. Βλέπουν στο βάθος των πάντων. Πάντα μέσα. Σε ψυχές, σε ενέργειες σε αρρώστιες, σε πάθη. Αυτές οι γυναίκες σαν τις αρυτίδωτες γυναίκες στα έργα ζωγραφικής του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Σαν να βρίσκονται διαρκώς στην αποστασιοποιημένη θέση που απαιτείται για να περιθάλψουν με την ακρίβεια ανατόμου τις απελπισίες αυτού του κόσμου.