περασμένες δεκαετίες.

Δεν θυμάμαι πια εποχή ήταν αυτή με αυτά τα ντυσίματα αλλά μάλλον ήταν η δεκαετία του 70 ή του 80. Οτιδήποτε απ’ το παρελθόν αναβιώνει με συγκλονίζει γιατί η αναβίωση είναι αποψιλωμένη απ’ τις παραφωνίες.  Είναι αποσταγμένη και ανόθευτη η ουσία του στυλ κάθε περιόδου στις τάσεις της μουσικής, την ενδυματολογία και γενικά τον πολιτισμό. Στην συγκεκριμένη περίπτωση  αυτό το ζευγάρι ανθρώπων ήταν βαθιά μέσα όχι μόνο στο ρουχισμό αλλά και στο πνεύμα της εποχής που αναπαριστούσε ή ακριβέστερα ζούσε. Πλέον οι άνθρωποι τσιμπολογάμε στοιχεία απ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του χωροχρόνου.  Ας πούμε κάποτε χαίρομαι με τα κατάλοιπα της ορθοδοξίας μέσα μου γιατί νιώθω πως ακριβώς ετούτα τα κατάλοιπα είναι και  η ουσία του Χριστού. Εγώ έχω μέσα μου κάτι δημοτικά τραγούδια  αλλά όχι εικονογραφημένα με τα γνωστά ελληνικά παραδοσιακά κεντήματα. Το Τραγούδι Του Νεκρού Αδερφού είναι  γεμάτο με εικόνες σαν από θρίλερ αλλά αμερικάνικης εικονοποιίας. Όλα τα δικά μου είναι ένα ωραίο κάπου αμάλγαμα και μαζί αλλού ένα αδιάφορο συμπίλημα. Μιμητικές αναπαραγωγές που καμώνονται πως είναι πρωτότυπες. Ποτέ δεν θα ντυθώ στο ύψος αυτού του ζευγαριού στην φωτογραφία μου.