Φυσάει.

Πάντα το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι  του Βερμεέρ όταν βλέπω τόσο λευκές επιδερμίδες σε πρόσωπα που φέρουν στην κορυφή τους ένα μαντήλι. Τα λευκά ρούχα της συγκεκριμένης γυναίκας της φωτογραφίας έμοιαζαν με ρούχα που φοράνε οι καμηλιέρηδες στην έρημο.  Και φυσούσε κι ένας αέρας τότε σαν αμμοθύελλα στην Σαχάρα. Αυτές οι νεόφερτες εμφανίσεις στην Ελλάδα μαζί με τις μετακινήσεις του παγκόσμιου πληθυσμού θυμίζουν εξωτική ανοίκεια έκπληξη. Εξωτικοί  σήμερα οι λαοί απ’ την ανατολή  που  θα γίνουν καθημερινότητα όταν συνηθίσουμε την παρουσία  τους και  έρθουν κι άλλοι νέοι άνθρωποι πιότερο φανταχτεροί απ’ τους προηγούμενους. Η γυναίκα που φωτογράφισα ήταν ένας  άγγελος με τις διαφορετικές υφές των άσπρων  ρούχων που φορούσε. Ώστε οι άνθρωποι ψάχνουμε πολλές φορές εικόνες με ανθρώπους που μοιάζουν ικανοί να μας σώσουν. Αυτή η νεαρή γυναίκα με τα λευκά πράγματα στο φόντο της φωτογραφίας, ταμπέλες καταστημάτων, τοίχους, τέντες, φως που ανακλάται απ’ τα πεζοδρόμια της πλατείας Μοναστηρακίου, μοιάζει σαν να μην είναι μια απλή γυναίκα. Μοιάζει να αποκρυσταλλώνεται σ’ αυτό το φωτεινό πλάσμα που είναι , σαν να ξεφυτρώνει, σαν ερχόμενη απαστράπτουσα απ’ τα λευκά κατώφλια και παράθυρα που την περιβάλλουν.