Μούσα.

Να έρθεις πάλι το Σάββατο Φώτη, να μου δώσεις ό,τι θες για τα αδέσποτα που ταΐζω, εμένα με λένε Μαρία Ελένη, αυτά μου είπε η γυναίκα της φωτογραφίας και μαζί το πιο ωραίο τραγούδι της πλατείας. Όσο υπάρχουν τέτοιες γυναίκες κανένας δεν θα μπορεί να αιχμαλωτίσει τους ανθρώπους. Γιατί αυτή η  μούσα μου η ανθοστόλιστη δεν χρειάζεται λεφτά, είναι η διαχέουσα αγάπη και μόνο αγάπη εισπράττει. Μας αγκαλιάζει όλους, η γιορτή της είναι να κηρύττει την αγάπη στην πιο εγκάρδια μορφή της και μαζί την πιο σωματική. Τόσο σπαραξικάρδια γλυκιά,. Ήθελα να την κρατήσω για πάντα πλάι μου μα ο χρόνος ο δικός μου είναι αμείλικτος ενώ ο χρόνος της Μαρίας Ελένης είναι ένα αιώνιο δοξαστικό στη ζωή. Σκέφτομαι πόσο κερδισμένη είναι η Μαρία Ελένη μακριά απ’ τους εξαρθρωτικούς οικονομικούς μηχανισμούς που μας διαλύουν. Πόσοι μπορούμε να ζήσουμε σαν την Μαρία; Δεν έχουμε τα κότσια να υπερκεράσουμε τον εαυτό μας που κατακρίνει ανθρώπους σαν κι αυτήν ότι είναι ζήτουλες. Μαρία μέσα σ’ αυτά τα πανέμορφα -έστω ψεύτικα άνθη- ήσουν η πιο όμορφη γυναίκα στο Μοναστηράκι.