Σάλεμα.

Όμορφος πολύ. Τον ήθελα. Γι’ αυτό το διάφανο δέρμα του. Βαμπιρίζω κι εγώ. Ο φακός μου είναι σαν απορροφητήρας ομορφιάς. Μου το έλεγε κι ένας φίλος μου πως με κάθε μου κλικ κλέβω και μια ψυχή. Μπορεί όμως κοιτάζοντας αυτά τα ζωντανά αγάλματα να παιδευτεί το πρόσωπο μου στην ομορφιά και να γίνει κατά συνέπεια πιο  φωτεινό απ’ ότι τώρα.   Όμως ξέφυγα απ’ τα είδη ομορφιάς που αγαπάω. Η φωτογραφική τέχνη λίγο μ’ εγκλώβισε σε απεικονίσεις του κλασικά ωραίου. Ας είναι να τελειώνουμε με τούτο το τεκνό και να αναδιφώ και πάλι τις πιο έκκεντρες μορφές. Γιατί η κλασική ομορφιά δεν είναι μεγαλύτερη από τις λαμπερές φυσιογνωμίες του  ερέβους. Σίγουρα η ομοφυλοφιλία μου τέρπεται περισσότερο από άντρες και η υπαρξιακή μου νοσηρότητα  κυρίως απ’ τον ζόφο. Μέσα στις παρυφές της πόλης κινούνται αίροντες την αμαρτίαν του κόσμου οι πιο ευάλωτοι και αξιαγάπητοι άνθρωποι. Λοιπόν δεν την προδίδω την αλήθεια μου γιατί ακόμη και στις πιο συγκροτημένες  ομορφιές ο σαλεμένος νους μου προβάλει χρήσεις τους   ανόσιες.