Έκρηξη.

Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα απ’ τα πολλά χρώματα. Είναι περιγραφές που έχω ξανακάνει. Τα ωραιότερα πράγματα και τα ωραιότερα πλάσματα είναι χρωματιστά.  Είχα προηγουμένως πάει για καφέ με την παρέα μου στο μαγαζί Κανάρια -Πλαταιών και Κεραμεικού- και οι μόνοι άνθρωποι που αποσπούσαν τα κεφάλια μας απ’ την ομήγυρή μας  ήταν αυτοί με τα ουράνια τόξα φορεσιές τους. Αυτή την στιγμή που γράφω μες στην κοσμοπλημμύρα από πράγματα στο σπιτικό μου το μόνο που παρατηρώ και ξεχωρίζω από τα άλλα είναι η πορτοκαλί σακούλα των σκουπιδιών. Το χρώμα μοιάζει να μην είναι χρώμα αλλά σαν να εκπέμπεται. Είναι σαν φως που διαχέεται και ανοίγει την ματιά μας.  Τα χρώματα αυτού του εξαιρετικά καλοκαιρινού Χειμώνα του 2023-2024 μπορώ να πω ότι έμαθαν επιτέλους το μάτι μου να μην επικεντρώνεται σαν αντίστροφο ηλιοτρόπιο μόνο στο σκοτάδι. Πολλές , πάρα πολλές φορές, ακόμη και το μαύρο ντύσιμο, όταν είναι  αρμονικά δεμένο πάνω στο ανθρώπινο σώμα, μοιάζει με χρώμα συγκλονιστικό. Γιατί το μαύρο αναδεικνύει το κατάλευκο δέρμα και τα άλικα χείλη και τα χρωματιστά και ανακατεμένα  με μαύρο μαλλιά. Και όλα αυτά απ’ τις πιο άγριες σκιές προς τις πιο φωτερές κεφαλές είναι ποικιλία. Ώστε λοιπόν το γκόθικ στυλ δεν είναι μίζερο, τις πιο  πολλές φορές είναι ολόλαμπρο.   Χρειάζεται το μαύρο φόντο για να συνωθήσει  όλες τις αισθήσεις του παρατηρητή προς τα χαρακτηριστικά προσώπου του μαυροφορεμένου. Το χρώμα πάλι είναι σε θέση να εξαφανίζει όλες τις σκιώδεις αποχρώσεις. Κατά τον τρόπο που ο ήλιος διώχνει το σκοτάδι και τις μαρμαρυγές των αστέρων. Ίσως γι’ αυτό να μ’ αρέσουν οι προραφαηλίτες ζωγράφοι, και άλλοι ζωγράφοι με υπέροχες παλέτες από χρώματα σαν φανταχτερά. Θυμηθείτε αυτά τα βραχιόλια που έλαμπαν στο σκοτάδι και τα φορούσαμε παιδιά. Τόσο μαγικά που ακόμη τα νοσταλγούμε.   Κάθε φορά που πηγαίνω πια Μοναστηράκι ανάμεσα στις άλλες φωτογραφίες που φωτογραφίζω, φωτογραφίζω και μόνο χρώματα πάνω σε ανθρώπους ή μαύρο ύφασμα να πλαισιώνει ολόφωτα πρόσωπα και κόκκινα σαν αιμάσσοντα  τραύματα χείλη, Όμως το χρώμα είναι πάντα χρώμα και δεν υπάρχει καμιά τέχνη που να μπορεί να συγκριθεί με την εξπρεσιονιστική ανθρώπινη ματιά. Σκέφτομαι μια γυναίκα μ’ ένα μπλε σκούφο. Δεν την έβγαλα φωτογραφία ποτέ γιατί το γεγονός ότι την παρατηρούσα στο κεφάλι για μισή ώρα δεν θα μπορούσε να ενοφθαλμιστεί στην εικόνα.   Το χρώμα δίνει μια ονειρική διάσταση ακόμη και σ’ ένα τάφο πλουμισμένο με φρέσκα φυσικά και ψεύτικα λουλούδια. Πάντοτε κοίταζα τους τάφους σαν μια πρόκληση για την αισθητική μου. Γι’ αυτό όποτε επισκέπτεται η μητέρα μου τους νεκρούς μας πηγαίνω πάντοτε μαζί της. Αληθινά σας λέω καταννύσομαι στα νεκροταφεία και ξεχνώ τις απώλειές μου.