παρέα με χρώματα. μια ανάμνηση σαν επιτάφιος.

Κάθε φορά που πηγαίνω πια Μοναστηράκι ανάμεσα στις άλλες φωτογραφίες που φωτογραφίζω, φωτογραφίζω και μόνο χρώματα πάνω σε ανθρώπους ή μαύρο ύφασμα να πλαισιώνει ολόφωτα πρόσωπα και κόκκινα σαν αιμάσσοντα  τραύματα χείλη, Όμως το χρώμα είναι πάντα χρώμα και δεν υπάρχει καμιά τέχνη που να μπορεί να συγκριθεί με την εξπρεσιονιστική ανθρώπινη ματιά. Σκέφτομαι μια γυναίκα μ’ ένα μπλε σκούφο. Δεν την έβγαλα φωτογραφία ποτέ γιατί το γεγονός ότι την παρατηρούσα στο κεφάλι για μισή ώρα δεν θα μπορούσε να ενοφθαλμιστεί στην εικόνα.   Το χρώμα δίνει μια ονειρική διάσταση ακόμη και σ’ ένα τάφο πλουμισμένο με φρέσκα φυσικά και ψεύτικα λουλούδια. Πάντοτε κοίταζα τους τάφους σαν μια πρόκληση για την αισθητική μου. Γι’ αυτό όποτε επισκέπτεται η μητέρα μου τους νεκρούς μας πηγαίνω πάντοτε μαζί της. Αληθινά σας λέω καταννύσομαι στα νεκροταφεία και ξεχνώ τις απώλειές μου.