Ελληνικές θωριές.

Οι τελευταίες ελληνικές φυσιογνωμίες πριν απ’ τον απόλυτο εξευρωπαϊσμό όλων των γενιών του σημερινού ελληνικού κόσμου. Αυτές οι ελληνικές επιβλητικές σαν δυσθεώρητα βουνά όψεις. Χαρακωμένες από έντονους ψυχικούς ανέμους, κυκλοθυμίες, οργή δίκαιη και αναίτια, από δράματα ζωής. Οι κακουχίες δίνουν τρομακτικά πρόσωπα. Σαν σχεδιασμένα απ’ τον Γουσταύο Ντορέ. Ή σαν βιβλικές μορφές του Γουίλιαμ Μπλέικ. Νέες κακοτοπιές θ’ ανθίσουν στην θέση των παλιών. Μόνο η οργή όλο και θα ελαττούται μέσα σε ηπιότερα χαρακτηριστικά που φέρνει ο πολιτισμός. Το βλέπω στους νεότερους ανάμεσα μας Έλληνες, φυσιογνωμικά έχουν εξευρωπαϊστεί, απομακρύνθηκαν επιτέλους απ’ τα ένστικτα και έμαθαν πολύ πιο δύσκολες και γι’ αυτό πανάξιες συμπεριφορές. Μόνο το σεξ γίνεται πιο βιτσιόζικο. Γιατί αυτό, το βίτσιο εννοώ, έχει τελείως αποενοχοποιηθεί και η εκτόνωση του είναι σημαντικό ζήτημα για ισορροπία. Και τελικά κανένας δεν θα φύγει. Είναι που κι εγώ καμιά φορά παίρνω απ’ τα ναρκωτικά των εθνικοφρόνων που λένε πως καταστρεφόμαστε. Τίποτα δεν χάνεται. Αντιθέτως καθώς το μέλλον γίνεται παρόν επανέρχονται σχήματα και ζωές και όλα πιο παλιά ακόμη και απ’ το παρελθόν που έζησα.