Το μαγαζί του πατέρα μου.

Μια γυναίκα ντυμένη μ’ ένα παντελόνι από ύφασμα κάποιου μπλε μεταλλικού χρώματος. Θύμησες από χαρτιά τέτοιου τύπου που πουλούσε ο πατέρας μου στο βιβλιοχαρτοπωλείο του. Συνήθως οι άνθρωποι στεκόμαστε σε εικόνες που διεγείρουν προς την μνήμη μας αναμνήσεις μας,  μέσα απ’ αυτές τις εικόνες αναθυμόμαστε πράγματα φαινομενικά σαν ανύπαρκτα μέσα στους ωκεανούς της λήθης. Και όμως υπάρχουν. Οφείλεις να έχεις διδαχτεί το είδος της ομορφιάς που σε συγκινεί. Σπανίως κάτι είναι πρωτογενές. Συνήθως ονομάζουμε παρθένο και παρθενογένεση εκείνο το εικονιστικό ερέθισμα που νιώθουμε πως τίποτα δικό μας δεν συνδέεται μ’ αυτό.  Όλα όμως συνδέονται γιατί ακριβώς όλα υπάρχουν ταυτόχρονα. Αυτή η γαλάζια γυναίκα έξω απ’ τον Βενέτη στο Μοναστηράκι ήταν όμορφη γιατί και το μεταλλικό χαρτόνι του πατέρα μου ήταν όμορφο. Όμορφο είναι πάντα εκείνο το οποίο επιβεβαιώνει την ήδη κατασταλαγμένη αισθητική μας για το ωραίο. Όμορφο είναι κάτι που και στο παρελθόν έχει αντικριστεί ως όμορφο.