Ο αόρατος άνθρωπος.

Αυτό το διαπεραστικό βλέμμα του παντεπόπτη που τα παρατηρεί όλα και χωρίς να συστρέφει  κόρες και τις ίριδες των ματιών του προς διαφορετικές οπτικές γωνίες. Ένα ευρυγώνιο βλέμμα που έπιανε και τις δεξιές , τις αριστερές και τις πίσω πάντες. Πολλές φορές ο κύριος αυτός κάθεται δίπλα μου κι εγώ φαντασιώνομαι πως τα χνώτα μου είναι αγάπη. Έχει το χάρισμα να περνάει απαρατήρητος. Είμαι πια βέβαιος ότι στο Μοναστηράκι θα μάθω την ασκητική να προχωράω πιο σιγηλά και από το πέταγμα της κουκουβάγιας κυνηγού που έχει τους σιγαστήρες στα φτερά της.