Μνήμη Ζυράννας.

Το ξέρω πως η διαχείριση της πολυχρωμίας είναι πολύ δύσκολη. Οπότε διαλέγεις ένα μαύρο ρούχο ή ένα καφέ ΄ή  γκρίζο και ξεμπερδεύεις με τις ενδυματολογικές απαιτήσεις. Όλοι αγαπάμε τα χρώματα της γης του Φθινοπώρου. Καφέ πεσμένων φύλλων, γκρίζο αρχαίων πετρών που δεν τις βλέπει ήλιος,. Μαύρο σαν ουρανού σε καταιγίδα. Η γυναίκα της φωτογραφίας το έσπρωξε αρκετά πιο πέρα. Εκκεντρική σαν την τρελή Ζυράννα που κάποτε άπλωνε στο τραπέζι μου την φεγγαροκρουσμένη αλλοφροσύνη της. Η Ζυράννα  είναι για μένα ό,τι ήταν η Βεατρίκη για τον Δάντη, ό,τι είναι για σένα εκείνος ο μύχιος έρωτας σου με την μορφή κάποιου δικού σου αλλοπρόσαλλου ανθρώπου. Όλοι ερωτευόμαστε παράξενους ανθρώπους και νοερά υφαίνουμε ένα έπος για καθέναν απ’ αυτούς. Η απαθανατισμένη στην φωτογραφία μου γυναίκα είναι για όλους μας εγερτήριο όλων των κοιμισμένων αναμνήσεων μας απ’ την θητεία μας στα παραμύθια. Ο κόσμος ο σκληρός τα τέλειωσε απότομα ήδη απ’ τα πρώτα χρόνια μας στην ενήλικη ζωή. Και όμως γύρω μας άνθρωποι πολύχρωμοι τα αφηγούνται ακόμη.