Έρως.

Οι έρωτες είναι πάντα ο πόθος, μια ελκτική μαγνητική δύναμη ανάμεσα σε δυο πλάσματα. Η αγάπη έρχεται μετά. Όσο αυτό το συναίσθημα (του έρωτα) μένει ανολοκλήρωτο και χάνεται η συμπληρωματικότητα των δύο μέσα στην μονομέρεια του ενός τόσο πιο ποιητικό γίνεται. Να σκας από ποθοπλάνταγμα για έναν άνθρωπο που δεν ξέρεις συμβαίνει γιατί μυθοποιείς αυτό τον άνθρωπο αφού δεν εισέρχεται στον χώρο του πραγματικού. Κάπου τον είδες, τον άκουσες να μιλάει με λέξεις καύλας και αναστατώθηκες πολύ. Ο πόνος του ανέφικτου είναι απ’ τους πιο γλυκούς. Την ώρα που ο έρωτας γίνεται απτός, την ώρα που ενώνει σώματα και πνεύμα δυο ανθρώπων, από εκείνην την ώρα ο χρόνος που μετράει το συναίσθημα είναι φθοροποιός ξεκάθαρα. Αυτοί οι νέοι ζουν ευχάριστα αποκομμένοι απ’ την κοσμοχαλασιά. Ας  είναι να διαρκέσει αυτό το κλέψιμο, η αρπαγή των νέων απ’ των έρωτα πέρα  απ’ την οχλαγωγία.