Ασκητική του πόνου.

Αυτός ο άνθρωπος είναι λαμπερός μες στην ασκητική του πόνου του. Ο πόνος του τον έμαθε να αγαπάει όλους τους άλλους ανθρώπους που πονάνε.  Αυτό είναι το πιο οικουμενικό είδος αγάπης. Γιατί ο πόνος δεν είναι φυλετικός, διαπερνά λαούς απ’ όλα τα έθνη, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Ο πόνος τον έμαθε πως η χαρά  -έστω και στην πιο στιγμιαία της μορφή- είναι το κίνητρο και η αλήθεια για να συνεχίσεις να ζεις. Ο πόνος του έδωσε το μέτρο. Καμιά πολυτέλεια δεν σε οπλίζει για να μειώσεις το υπαρξιακό σου άλγος. Ο άνθρωπος της φωτογραφίας μου ακτινοβολεί με το λιγοστό του φαγητό στα χέρια του.  Καταλάμπει για αυτήν την μικρή και συνάμα μέγιστη ηδονή της γεύσης, την πρόσβασης της αίσθησης της γεύσης σε τρόφιμα που ποθεί. Τα περιστέρια γύρω του μια ασπίδα απ’ τα πιο φιλάνθρωπα πουλιά. Ας είναι το φως του πολικός μας αστέρας για να μην λησμονήσουμε ποτέ πως ήρθαμε στην ζωή για την αλληλοβοήθεια.