Μητέρα και γιος.

Οι μικροί τσιγγάνοι με τις μητέρες τους στο Μοναστηράκι. Αν δώσεις κάτι σε ένα παιδί, θα έρθουν όλες οι αδερφές του και τ’ αδέρφια του να ζητήσουν. Γενικά είναι να μην δίνεις στην πλατεία. Ή να ξέρεις να λες όχι. Αν είσαι λίγο τρυφερός, την έχασες την μέρα σου. Πιο κει με φώναξαν κάτι Πακιστανοί, τους βλέπω μέρες τώρα χασικλήδες.  Κατάλαβαν ότι είμαι gay και με πείραζαν. Ύστερα ξέφυγαν και επειδή δεν είμαι ο Παζολίνι και η υπομονή μου εξαντλείται πήγα δήθεν μου τάχα για να φωνάξω την αστυνομία.  Μόνο ένας δεν μ’ άφησε να  βουτήξω το βλέμμα μου στο πλήθος, ερχόταν κοντά μου και έβαζε περιπαικτικά αρκετή θηλυπρέπεια στην φωνή του. Ότι και καλά εγώ μιλάω έτσι. Έριξα το βλέμμα μου βαθιά μέσα στην περίκλειστη προσωπική μου ατμόσφαιρα. Κι εκεί χαλυβδώθηκα απροσπέλαστος και άτεγκτος για όποιον παραβίαζε την πολύχρωμη, κινηματογραφικού τύπου δυστοπία μου. Είναι μην μπλέκεις λίγο στον υπόκοσμο του Μοναστηρακίου. Εκτός κι αν κάποιοι σε δεχτούνε στην ομάδα του. Ο αυτόκλητος ως Βασιλιάς της Πλατείας είναι φίλος μου και φρουρός μου. Τον λένε Χρίστο.