Παναγία 2.

Ένα σύμπλεγμα από ανθρώπους σαν την φάτνη του  Χριστού. Μια τσιγγάνα Παναγία, ένας τσιγγάνος Χριστός κάτι φτωχοί μάγοι και μια γυναίκα βαμμένη σαν  πόρνη μεγάλης ηλικίας που έχει ακόμη ανθρώπους να την λατρεύουν. Δαχτυλίδια πολλά στα χέρια λαμπερό μέταλλο που της δίνει και την παραξενιά που σέβομαι ευλαβικά. Ο πολιτισμός όποιον δεν χωράει τον φτύνει. Μόνο που έχει φτύσει πια πολλούς και επιβιώνουμε μέσα στα ουρμάνια μας και αντιστεκόμαστε και δείχνουμε την εναλλακτική μας ομορφιά.  Αυτή την ψιμυθιωμένη μεγάλης ηλικίας γυναίκα την φωτογράφησα ξανά με τον γητευτή των περιστεριών. Είναι ένα θαύμα να υπάρχει τόση ομορφιά  μέσα στον φαινομενικό ξεπεσμό αυτών των ανθρώπων. Στην πραγματικότητα η απανθρωπιά ονομάζει την διαβίωσή τους ξεπεσμό. Για μένα αυτό που ζουν είναι ένα παραμύθι με μαγικά χαλιά, με υπέροχα ποτά και μαγικά μανιτάρια. Όλοι είμαστε υγιείς και ατημέλητοι. Γιατί η τρέλα μας είναι ωραία και δεν χρειάζεται τα φτιασιδώματα των πλουσίων για να βροντήξει η αλήθεια της. Μονάχα το ψέμα έχει ανάγκη να κρυφτεί και η υποκρισία. Η μωρία ποτέ δεν βρέθηκε κάτι ειλικρινέστερο απ’ αυτήν. Η κοντέσα και  ο πειρατής μου στο ίδιο κλικ της συνύπαρξης τους, χαρούμενοι καθώς ανακαλύπτουν  πως ένας άνθρωπο με το ένα πόδι στον πολιτισμό και το άλλο στον υπόκοσμο τους αγαπάει.