Άγιος Πέτρος.

Λάμψεις μοναδικές, φως ψυχής απλωμένο στο  κατηφές πρόσωπο ενός φωτισμένου, μυαλό πειραγμένο απ’ τον πόνο και κουρδισμένο στη σοφία. Εδώ οι θυσίες στάθηκαν για πολύ  και ο άντρας λύγισε ανεπανόρθωτα. Ώστε λοιπόν υπάρχουν πράγματα που σε γονατίζουν, που  κάνουν το βλέμμα να δύει εντός τους διαρκώς. Το περιβάλλον σβήνει όταν ανάβουν οι  μυχοί  και κορώνουν την πίσσα της θλίψης σε βαρύτητα που ρουφάει τα πάντα. Όλα σ’ αυτόν τον άντρα διασχίζουν ιλιγγιώδεις κατωφέρειες.  Μου θυμίζει αγίους ζωγραφισμένους από μεγάλους Ευρωπαίους ζωγράφους.  Ίσως πιο πολύ το έργο  «ο Άγιος Πέτρος μετανοεί» του El Greco.