ο άγγελος Γιάννης.

Ο Γιάννης φωνάζει παραληρηματικά και κάνει σβούρες στην πλατεία Μοναστηρακίου. Έχω την αίσθηση πως κάποιοι άγγελοι της πλατείας -ανάμεσα τους και ο Γιάννης- είναι ελεύθεροι να κινηθούν απ’ τις ψυχιατρικές δομές προς το κέντρο της Αθήνας. Κάποια στιγμή θα φωτογραφηθώ με τους ήρωες μου γιατί πια είμαι μέρος τους. Δεν μπορώ τις πολλές στρώσεις πολιτισμού και ευγένειας. Θέλω την ευθύτητα, την ειλικρίνεια και την χυδαιότητα απροκάλυπτες και άμεσες. Να δείχνουμε τα δόντια μας και την καρδιά μας. Να μην δειλιάζουμε βάζοντας όρια παντού. Η παρουσία του Γιάννη αφήνει αποτυπώματα απ’ την χαρά της παντού.  Είναι ένας απ’ αυτούς τους αγίους που συναντά κανείς στα ψυχιατρικά ιδρύματα της χώρας.  Πολλές φορές κάθεται δίπλα και είναι σαν να μεταγγίζεται θέρμη στο αίμα μου. Ο Γιάννης χαμογελάει συνέχεια και αυτοσαρκάζεται έντονα. Η απλότητα είναι μια φόρμα κι ένα φούτερ και είσαι λερωμένα και τα δύο. Τίποτα δεν είναι άξιο για να συγκριθεί με τις καρδιές που πίνουν την κατάνυξη.