Ο βασιλιάς της πλατεία Μοναστηρακίου.

Καμιά φορά προσπαθώ να τους μιλήσω και δεν καταλαβαίνω τί λένε. Είναι τόσο πωρωμένοι με την τρέλα τους και την εκδραμάτισή της που δεν χαμπαριάζουν από κοινωνικές αβρότητες. Περφόρμερ για όλο το εικοσιτετράωρο, δεν μπορείς παρά να νιώσεις ότι επιτελούν κι αυτοί το έργο τους. Διδάσκουν αποδοχή, ανεκτικότητα, πλαταίνει η συμπόνια μου και πια και τελεσίδικα είμαστε όλοι ίσοι.  Αλλά για να είμαστε όλοι ίσοι, αυτό εμπεδώνεται μονάχα όταν κόσμοι φαινομενικά ξεχωριστοί αποδεικνύονται τεμνόμενοι. Κάποτε ένας μουσικός του δρόμου μου είπε, «είμαι κι εγώ σαν κι αυτούς».