μαυρισμένη ψυχή.

 Το μαύρο της μαυρισμένης μου ψυχής που πολεμά να μην δακρύσω. Είμαι σαν μια σκιά. Εφτά αλλαξιές φόρμες και εφτά φούτερ όλη μου η ζωή. Συγκλονιστικά μαύρος. Σημείο που σηματοδοτεί κενό στον οπτικό ορίζοντα του καθένα. Τόσο γαμημένα τέλεια αόρατος, ανείδωτος, αθόρυβος ταπεινός, μόνο λούμπεν, περιθωριακός, διεστραμμένος. Αυτοί που φωτογραφίζω  είναι το underground  ρεύμα της Αθήνας. Μέχρι να πεθάνω θα τους έχω γνωρίσει άλλους. Πάντοτε στα υπόγεια υπάρχει αλληλεγγύη. Τσιγάρα που μοιράζονται, βρισιές για να εκτονωνόμαστε, δωρεάν φαγητό από αόρατους ευεργέτες. Σκιές όσους απ’ τον κόσμο δεν τους βλέπουμε, ή προλαβαίνουμε  μονάχα να νιώσουμε το πέρασμα τους. Το ένιωσα το πέρασμα της φωτογραφισμένης μα είδα μόνο μια μαύρη σιλουέτα χρωματιστή στην κορυφή της.