η ιστορία ενός που δεν είναι πια μαζί μας.

Πήρα το ταξί για το ξενοδοχείο Ramira, μερικά χιλιόμετρα μακριά απ’ την πόλη της Κω. Είχα προηγουμένως ανωφέλευτα ψάξει ανάμεσα στους γνωστούς μου κάποιον να με μεταφέρει εκεί. Έκανα την αντίστροφη διαδρομή με τα πόδια για να φωτογραφίζω ότι έβρισκα πολύ σπουδαίο. Αυτά τα μικρά εκκλησάκια που στηλώνουν το χθαμαλό τους ανάστημα στις άκρες των βουλεβάρτων του Ψαλιδιού για ατυχήματα με νεκρούς ή για τους τυχερούς επιζήσαντες. Έχω βαρεθεί την κατρακύλα των μεσών ενημέρωσης που μας ενημερώνουν για την Κατερίνα Καινούργιου και την ώρα που κλάνει. Κουράστηκα μ’ αυτά. Ας γίνει αυτή η παράγραφος το μνημόσυνο ενός συνανθρώπου μας που ξεψύχησε στην άσφαλτο.  Θέλω να κάνω τον ανώνυμο επώνυμο. Ο Aqif Top Alli  «έφυγε» αιμάσσων το έτος 2007 σε ηλικία 44 χρονών. Δίπλα ακριβώς σ’ έναν μικρό Αχέροντα ποταμό της Κω. Εδώ δεν υπήρχε εκκλησάκι αλλά η κατασκευή που αντιστοιχούσε στην θρησκεία του σκοτωμένου. Ήμουν λέει εκεί την ώρα που ψυχορραγούσε και πρόλαβα να βάλω ένα νόμισμα κάτω απ’ τη γλώσσα του για τον Χάροντα. Να τον περάσει μέχρι την είσοδο του Άδη. Στην επιτύμβια φωτογραφία του φαινόταν πολύ μεγαλύτερος από την πραγματική του ηλικία. Λες και πέθανε και η απαθανατισμένη νιότη του σε ό,τι τον απεικόνιζε. Έβλεπα τα σκοτεινά νερά του ποταμού και ήταν σαν η όραση μου να είχε βυθιστεί μέσα τους. Είδα πολλά και άρρητα εκεί πέρα. Τα φόρεσα κατάσαρκα αλλά καθόλου σαν ορθό λόγο. Πιο πολύ σαν κάτι αξεδιάλυτα νεφελώδες που σε κατακλύζει αλλά δεν χωράει σε κανένα ανθρώπινο σχήμα αναγνώρισης.