Η κόρη της Ιστανμπούλ.

Μια όμορφη γυναίκα απ’ την Ιστανμπούλ (Κωνσταντινούπολη). Την είδα μ’ αυτή την άνεση και την κομψότητα που βλέπω στις πρωταγωνίστριες  σε κάτι σινεφίλ ταινίες Γαλλικές. Ειδικά το τσιγάρο, σαν λεπτομέρεια από έργο ζωγραφικής, το τσιγάρο και ο τρόπος καπνίσματός του τόσο απλός και μαζί χορευτικός. Με συγκεκριμένα περάσματα του τσιγάρου απ’ τα σημεία που ένα χέρι πιάνει όταν παύει να είναι κάτι προβλέψιμο μέσα στην εγνωσμένη γκάμα από διαφορετικούς συνδυασμούς κινήσεών του.  Όλη η εικόνα αυτής της γυναίκας απέπνεε μια αύρα μποεμισμού. Μίλησα μαζί της και διαπίστωσα απ’ το χαμόγελο της  την ιλιγγιώδη της αίσθηση αυτοσυνείδησής της. Ήξερε πόσο ξεχωριστή ήταν.  Αυτή η βόλτα στο Μοναστηράκι ήταν όλη δική της. Γι’ αυτό το Μοναστηράκι είναι πάντα ένας χώρος ερημικός και κατάσπαρτος με οάσεις.  Ερημικός γιατί εν τέλει ο ορυμαγδός από τα μάταια ραντεβού  φωνάζει ματαιότητα και απέραντη σιωπή και ανία. Κατάσπαρτος με οάσεις γιατί η  διάθεση για επικέντρωση συνωθεί την παρατηρητικότητα προς το διαφορετικό.