Χέρια ψηλά.

Χέρια ψηλά και όλα τα πιάνω. Οι αυθόρμητες εκτάσεις των χεριών προς τα πάνω δείχνουν προς την κατεύθυνση του τανύσματός τους. Στην συγκεκριμένη περίπτωση βλέπω τον άνθρωπο και σκέφτομαι  ουρανό. Σκέφτομαι σύννεφα, όνειρα, αιθεροβάμονες, ψυχή μακριά. Νομίζω πως μόνο ο ουρανός μας  έχει μείνει. Η γη για πάρα πολλούς ανθρώπους του αναπτυγμένου κόσμου είναι μια δυστοπία. Θυμάμαι και κάτι έργα ζωγραφικής του Μιχάλη Μαδένη με γυμνούς άντρες ερωτευμένους με το φεγγάρι και τη βροχή. Να μπορούσαμε λέει ν’ αρπάξουμε την πυκνή ομίχλη και ν’ ανερχόμασταν στο ύψος που επιθυμούν τα χέρια του απαθανατισμένου.