Αόρατοι άνθρωποι.

Στην διαδρομή βρήκα πολλά ρούχα απλωμένα στα πιο απρόσμενα σημεία. Άδεια από ανθρώπους θύμιζαν υπόσχεση  για  κάποιο ραντεβού με τους ιδιοκτήτες τους το καλοκαίρι. Όλα ήταν δίπλα στην πολλών χιλιομέτρων ακτογραμμή του Ψαλιδιού. Με συγκινούν τα απλωμένα ρούχα και στην κεντρική αστική Κω. Ίσως γιατί έτσι που είναι χωρίς σάρκα να τα έχει φορέσει, μοιάζουν με φαντάσματα, με ανθρώπους που πέθαναν και άφησαν τα υφάσματα που φορούσαν ξεχασμένα πάνω στις απλώστρες. Απ’ την άλλη ρούχα αφημένα σε δέντρα, θρύλοι και παραδόσεις για έρωτες του μεσονυχτίου, νεράιδες που χορεύουν, μορμολύκεια σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις για τα λαίμαργα κοράκια.