το μονοπάτι του σαλού.

Ανέκαθεν με γοήτευαν οι ωραίοι παράξενοι  της Αθήνας. Αυτοί που περπάτησαν σ’ άλλους δρόμους απ’ την δική μας φθαρμένη και ρουτινιάρικη, έτσι κατέληξε απ’ τον εσμό των προηγούμενων μας, διαδρομή. Δύσκολο να είσαι πραγματικά ένας κοσμοκαλόγερος και μεγάλη  ευτυχία και τρόπαιο να κατέχεις βιωματικά -χωρίς πολυπραγμοσύνες, λογιοσύνες  και τα τοιαύτα- τα απαυγάσματα σοφίας που κυνηγάμε μερικοί καλλιτέχνες εξ ημών. Αναγνωρίζω σ’ αυτούς τους ανθρώπους που φωτογραφίζω, στο δύσβατο ψάξιμο μου να τους εντοπίσω και ίσως να τους ακούσω να ψιθυρίζουν τις αιωνόβιες αλήθειες τους, αναγνωρίζω κάποτε, όχι πάντα,  μια αποκλίνουσα λογική, συνοδευμένη και από αλλιώτικες ρυθμίσεις σε όλες τους τις αισθήσεις. Αυτοί οι άνθρωποι μετέχουν πολλών κόσμων -απολύτως μοναχικά πλάσματα- πολλών κόσμων των οποίων εμείς δεν θ’ ακραγγίξουμε, ούτε θα προσεγγίσουμε νοερά  κάποια μεγαλειώδη τους έκφανση, ούτε θα πασπατέψουμε και την  άλλη πιο πηχτή ζοφερή τους όψη.