ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ:

Θέλω ν’ ανοίξω στο σώμα σου σήραγγες, ένα ολόκληρο δίκτυο απ’ αυτές να φτάνει μέχρι την καρδιά σου. Να διαγουμίσω όλα τα ιερά σου σπλάχνα, ν’ αρπάξω αυτή  την καλοσυνάτη την καρδιά. Έχει νόημα μια καλοσύνη σκέτη; Ή μήπως είναι εξοργιστική; Έχω γνωρίσει καλοσύνες που δεν μ’ άρεσαν. Τις ήθελα πιο αμετροεπείς στο λόγο τους. Ένας σκέτος καλός δεν φτάνει. Πρέπει να είναι πλαστουργός. Να δίνει στην καλοσύνη του τη δυνατότητα να έχει άπειρες μορφές-μέσα από τις οποίες θα εκδηλώνεται. Μην στέκεσαι απέναντι μου έτσι σιωπηλός. Δεν με στηρίζεις έτσι. Μάθε να λες για την πουστιά και την κατάθλιψη, μάθε να θεραπεύεις τούτα εδώ τα στίγματα μέχρι να γίνουν ευλογίες. Σκέτη αγόγγυστη αποδοχή σημαίνει ίσως κάπως αβαρία. Δεν είναι με το τίποτα αλληλεγγύη. Μασκαράδες παντού…η παλιά καλοσύνη έχει ήδη λήξη και οι καλοσυνάτοι της πρέπει να μπουν σε σεμινάρια επιμόρφωσης. Είναι ο λόγος που δεν βρίσκω αθωότητα στις παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες με την καθημερινή Ελλάδα των μεταπολεμικών δεκαετιών. Η αγάπη είναι τέτοια μόνο αν είναι ικανή για να σοκάρει μ' αυτά που εγκολπώνεται στην αρωγή της. Τα υπόλοιπα είναι όλα πρόσκαιρες διστακτικές μορφές της. Βάζουν στραγγάλη στους παράταιρους…

***

Έχω κάνει τις βόλτες μου στα σάιτ που αγαπώ. Ψυχογραφώ τα προφίλ σας στο Facebook όλο και πιο αποτελεσματικά.  Και τα μηνύματα σας στο messenger,  ηχογραφημένες ευχές με τσιριχτές χαρούμενες φωνές. Εκεί γύρω στις εννιά η σιωπή είναι εκκωφαντική, καθώς νιώθω βαθιά αμαρτωλός αντίκρυ  στην αγία μητέρα μου, ντρέπομαι και να την κοιτάξω και θέλω να ξαναγυρίσω στα πάθη τα παλιά μου. Ενοχές, ενοχές, ενοχές. Η επιστροφή στο σπίτι, το ξαναέγραψα, είναι η παλινδρόμηση στη γονική κατάκριση. Το παιχνίδι που παίζουμε, να μην κοιτάξουμε ο ένας τα μάτια του άλλου. Γιατί έχει κ’ η άγια πλευρά δικές της τύψεις. Πως κάτι έκανε και τραυμάτισε την τρυφερή καρδιά μου στα παιδικάτα μου. Είναι ένας βουβός ατελεύτητος πόλεμος το σπίτι. Η αέναη μετακύλιση του φταιξίματος απ’ το ένα υποκείμενο στο άλλο. Κανείς δεν κερδίζει, τίποτα δεν σταματά, η επικοινωνία βουβαίνει και ο διάλογος αφορμάται απ’ αυτή την αλαλία για να ξεκινήσει στο εσωτερικό μου. Σχέδια, ίσως και ν’ απεργάζομαι ύπουλα την κατίσχυση του δικαίου μου που με πνίγει. Σκληροί οι κανόνες των εσωτερικών παιχνιδιών. Σκεβρώνει το στόμα μου σε μια έκφραση πίκρας. Πώς θα βρω τα λόγια για να εκφράσω τα λάθη της πλευράς της κατά στιγμές άσπιλης μητρός μου; ή μήπως είναι όντως μια Παναγία απ’ την εποχή της αθωότητας κι εγώ ή εμείς οι διεστραμμένοι γιοί που αλχημιστικά γινόμαστε υγιείς ως φύση από τη φύση του πολιτισμού μας; Η γενιά των «διεστραμμένων» γιών και τα αναπάντητα ερωτήματα μου.