ΜΑΝΑ ΓΚΡΕΚΑ.

ΑΠ’ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΛΕΥΡΑ

1.   Τί γράφει κανείς όταν όλα τα δικά του έχουν γίνει δικά τους; Όταν έχει ύπαρξη δηωμένη απ’ όλα τα τιμαλφή της  από επιτήδειους που χαίρονται με την θανάτωσή της; Προσπαθώ εδώ και μέρες να ανανήψω απ’ τα απανωτά σιχτιρίσματα της τέχνης μου, της αρρώστιας μου, της ομοφυλοφιλίας μου. Κουράστηκαν -λένε-  γιατί είδαν την σκοτεινή πλευρά μου. Όταν παραμελείς τον άρρωστο είναι σαν εσύ ο ίδιος να  επικαλείσαι το σκοτάδι και το δίκαιο μίσος του. Το μίσος δεν είναι κακό. Είναι το αποτέλεσμα της δίκαιης νεμέσεως του θνητού που πεθαίνεις.  Αφού φτιάχνεις περιουσία απ’ το δικό μου νάμα, κάνοντας την αρρώστια μου ευκαιρία για να διαγουμίσεις τα κεκτημένα μου, για να διαρρήξεις τα κοσμικά μου δικαιώματα, η οργή μου θα ξεχειλίσει εναντίον σου. Κάποτε είχα μητέρα και αδερφό. Τώρα έχω μόνο τα οικονομικά συμφέροντα τους που έχουν καταρημάξει την ευόδωση των αληθειών μου. Με άφησαν γυμνό και μόνο και άρρωστο. Και αν αυτό το έκαναν σ’ εμένα, τότε το έκαναν και στο θεό. Και από εκείνη την πλευρά του υπέρτατου όντος προσδοκώ και «αντιπεπονθός» για αυτούς και για την δικαίωση των αιτιάσεων μου προς αυτούς. Γιατί υποσιτισμός δεν σημαίνει μόνο λίγη τροφή σημαίνει και πολύ άσχημη σε ποιότητα διατροφή. Φοβάμαι τους δρόμους, είμαι φοβισμένος μετά από ένα πολύμηνο μαρτύριο δίπλα στα οικονομικά συμφέροντά τους στην Κω, έχουν γίνει μια γροθιά εναντίον μου. Υπάρχει όμως μια ενδογενής – σημαίνει απ’ τα παιδικάτα μου- διπολική διαταραχή ή κατάθλιψη ή κάτι απ’ τις δεκάδες γνωματεύσεις των γιατρών μου, μια αρρώστια που διογκωμένη γίνεται αναπηρία. Δεν μπορώ να κουβαλήσω το σαρκίο μου μέχρι το μαγειρείο 150 μέτρα απ’ το σπίτι μου. Ο Φώτης κουράστηκε. Ο χειριστικός αδερφός μου κάνει mansplaining εδώ και καιρό για να με βγάλει παρανοϊκό. Κι ενώ γράφω πως νιώθω μίσος, το ξανασκέφτομαι μες στην απλότητά μου και το αντιστρέφω και λέω πως νιώθω μόνο αγάπη γι’ αυτούς. Ευχαριστώ τους δύο ανθρώπους που μου έστειλαν μηνύματα για να με βοηθήσουν. Δεν είναι αυτοί που πρέπει να «το σώσουν», θα θυμάμαι την φαρμακοποιό μου στην Κω, την τελευταία φορά που την είδα, να μου λέει πως αυτό που έχω, αυτό από το οποίο πάσχω είναι πιο επώδυνο και απ’ τον καρκίνο. Κι ενώ δεν θέλω να έρθει, απεύχομαι να έρθει «αντιπεπονθός», το until it happens to you θα τους καταπλήξει. Εν τέλει μόνο αγάπη από μένα. Ξέρω όμως τί έχει γίνει, τί έχουν κάνει. Ας μείνω και πάλι εδώ στην στενόχωρη μεριά μου.

2.   Το 2000 στα 23 μου έκανα coming out σαν «πούστης», έτσι το λένε η μητέρα μου και ο αδερφός μου,  και coming out στους συμμαθητές μου για την ψυχική μου ασθένεια. Οι φίλοι σταδιακά απομακρύνθηκαν όλοι. Η οικογένεια έβγαλε αγκάθια, ήμουν αμετάκλητα ένας άχρηστος άνθρωπος ανάμεσα στα μέλη της. Η μητέρα μου νόμιζε πως θα γεννήσει παιδί-πίτσα, με τις προδιαγραφές που το ήθελε, με τα υλικά που το ήθελε, με ντομάτα, τυρί, λουκάνικο. Δεν ξέρω γιατί παντρεύτηκε. Το μόνο που άκουγα εγώ στο σπίτι ήταν «οι πούστηδες αυτό, οι πούστηδες το άλλο, ο πούστης δικηγόρος, ο πούστης καθηγητής», η ψυχή μου γαμήθηκε, ο εγκέφαλός μου εκτυλίχθηκε σε ένα δίκτυο από δενδρίτες και νευρώνες έτοιμο να αποδώσει χρόνια κατάθλιψη. Θυμάμαι μια μέρα πήρα καμιά 15αριά χάπια μπροστά στην μητέρα. Δεν την ένοιαζε τίποτα. Αυτή γούσταρε τον straight πρωτότοκο γιο της. Η Κως είναι ο γνωστός ελληνικός φασισμός του βυζαντινισμού, της αξιοπρέπειας του κύρους και όχι αυτών που δήθεν τσαλακώνουν τέτοιες μικροαστικές ηθικές. Ουδέποτε κανείς δικός μου αντιλήφθηκε τί σημαίνει ψυχική αρρώστια, ουδέποτε αντιλήφθηκε τί σημαίνει το ξύπνημα στην ομοφυλοφιλία στην καταραμένη κοινωνία των Κώων. Μόνο βάναυση κακοποίηση, απώθηση, απομόνωση, περιθωριοποίηση. Μπορεί ο λόγος εδώ να είναι εφηβικός. Η κούραση μου όμως δεν είναι. Δεν θέλω άλλο. Είμαι τελείως ανάπηρος. Είμαι στην Αθήνα 50 μέρες. Δεν ξέρουν αν είμαι ζωντανός ή αν ετοιμάζω κάποια αυτοκτονία μου. Θα με ανακαλύψει κάποιος ιδιοκτήτης διαμερίσματος στην πολυκατοικία που μένω απ’ την βρώμα του λιωμένου μου κορμιού αρκετές μέρες μετά το φύτεμα της σφαίρας στο κεφάλι μου. 

*Στη φωτογραφία η μητέρα του πρωτότοκου γιου της.    

Φώτης Θαλασσινός.