Η αράχνη και τα μαγνάδια της φύσης.
Ένας ετοιμόρροπος στις καιρικές συνθήκες ιστός αράχνης. Ή μήπως συγκρατείται στην αιώρηση με κάποια αταξινόμητη αντιβαρυτική δύναμη του αρθροπόδου. Κι εδώ υπάρχει ένα δέος όμοιο μ’ αυτό της ενατένισης μιας σκάλας. Η αράχνη είναι ιδιαίτερος θηρευτής. Στήνει τον ιστό της και καραδοκεί για κάποιο έντομο να ακινητοποιηθεί σ’ αυτόν. Οι αράχνες και τα υφάδια τους, άλλοτε σχήματα συμμετρικά και άλλες φορές συγκεχυμένα. Ένας αργαλειός εγκιβωτισμένος στο σώμα του ζώου. Για τους γεωμετρικά άρτιους ιστούς, αναρωτιέμαι πιο μαθηματικό λογισμικό έχει εγγραφεί στο ψυχικό υλικό της αράχνης. Κι έπειτα είναι κι αυτή η ομορφιά της ταλάντωσης των νημάτων όταν η αράχνη κινείται πάνω τους για να αδειάσει σε κουφάρι το σαρκίο μιας παγιδευμένης μύγας. Η εικόνα της καθήλωσης του παγιδευμένου στην ακινησία και αβοηθητότητα θυμίζει τους ανθρώπους που ενώ έχουν ελεύθερη βούληση, δεν μπορούν να ξεφύγουν απ’ τα πλέγματα της ειμαρμένης τους. Απ’ την χειριστικότητα των ανθρώπων βρικολάκων. Φτιάχνει κι ο άνθρωπος τους ιστούς του. Και μέσα τους αναπόδραστο το ανδρείκελό τους, το θύμα τους, ελπίζει σε μια ώση κάποιου σωτήριου ανέμου ανεξαρτησίας. Στη φωτογραφία δεν πλησίασα και πολύ κοντά. Ήθελα να δω αν το λεπτοφυές μαγνάδι της αράχνης αναγνωρίζεται από τον φωτογραφικό μου φακό ικανοποιητικά. Ναι, οι ιστοί της αράχνης μοιάζουν με τα μαγνάδια των γυναικών. Είναι τα μαγνάδια των λουλουδιών. Να βλέπεις τις μαργαρίτες πίσω απ’ αυτό το αχνό προπέτασμα ζωικών κλωστών, είναι μια αυλαία που πρέπει να παραμερίσεις ανέγγιχτα για να δεις ότι τούτο το κατασκεύασμα είναι ένας πολλαπλασιαστής του άφατου. Είναι μια μακάβρια ομορφιά να εντοπίζεις μια μύγα αδειασμένη απ’ τα σπλάχνα της πάνω στην φυσική μυγοπαγίδα της αράχνης. Απ’ την άλλη είναι τρόμος να βλέπεις τον πογηδετημένο άνθρωπο, ανδρείκελο στις ορέξεις του ισχυρού. Γιατί αν μας διδάσκουν κάτι οι αράχνες και οι άνθρωποι είναι πως καταστρατηγούνται τα δικαιώματα των ανίσχυρων απ’ τους κέρβερους εξουσιαστές και κάποιοι χάνουμε την ύπαρξη μας μέσα σε όσα μας πεδικλώνουν στην κλίνη της απομόνωσης. Η αράχνη αυτό μας αφηγείται ανεπίγνωστα. Τα ζώα πάντα κάτι αφηγούνται. Μόνο που το αφήγημα δεν είναι δικό τους αλλά είναι η προβολή του ανθρώπου πάνω τους. Αλαφροπάτητα ζώα οι αράχνες κανείς δεν καταλαβαίνει όσα συμβαίνουν στις «μαύρες τρύπες» τους. Ακόμη και όταν τις πλησιάζεις όσο εγώ για τις ανάγκες της απαθανάτισης, αυτές οι «μαύρες τρύπες» μοιάζουν με χοάνες ή -όπως έγραψα και πριν- με μαγνάδια της φύσης. Δεν αντιλαμβάνεσαι πως πρόκειται για τα κρεματόρια της φύσης.